KENKA E LAZARIT 

  O mirë mbrëma ksaj zotërì Çë ndë ktë shpi ndodhet u thom,gjè çë famasmë bë Perëndia tek ajò horë çë i thonë Betnia.

     Ishë një njerì çë i thoshiën Lazër,Nga krishti i dashur me lipisì.Di motra kishë vetm’e jo më,me varfërì e pa mosgjë.

  Lazëri vdikjë, se mortia e mbjodhi,e tue klar zëmbra ju loth.E varrëzuan tue shkulur kripë,mir e pështruan,e u vunë në lip.

   Te Perëndia u nisn’e vanë;me lot’ ndër si muarn’e thane:O Zot, o Zot në kishe klënë

    Vdekur ngë e kishëm vëllauthin tënë.

    Fshini atò lòtë plìksni atà kripë Mos kini dre se    Lazëri flë.E çë na thua o i madh’in Zot,se ka tri ditë çë vëllau ha botë.

    Mua kimni bes se U jam Gjella U Perëndia U i vetm’in Zot. In’Zot u nis me Apostojit ishë,Gjindia çë e prisiën me dishirimë.

     Posa ç’arrù nga varri u kjas Lazërin thirri me një zë të mathë:O Lazër, Lazër ngreu e rrëfiejÇë vien më thënë kjò mortie e shkretë.

    Lazëri u ngre se u ngjall pametëE i tha shumë vietë të Lartit Zot. E pran i tha: o i Madh’in Zot,çë helm i mathë ç’isht ajò botë.

    Gjth’e famasur gjindia kjëndroi Krishtin lëvdoi si Perëndì.Këtë të vërtetë Vangjei e thotë Streksi në jetë kur jitsëi in Zot.

  Njeriu çë rronë me shejten besë Me gëzimë vdes e pa kopos.

O ju çë na gjegjij paçit harè, lule e pemë për në dhe.(Ejani sbillëni bièrni atò ve)