UDHA E KRYQES

METË E  DYTE

Përpara syvet, o të krështerë, na kemi vendin te ku Krishtit i dhanë kryqen sa t’e qellëj. Ai merr mbi krahët me durìm të mathë, me gjithëse ajo ìsht shumë e rëndë, e me gjithë se Ai ngë j'a bën më të rrij shtuara. Kryqja për atë isht si kujtesa e dashurìs të tij, si flamuri i lëvdìs çë ka të prinjë gjithë gjinden e krështerë tek e shkreta udhë e gjellës. Ai e nglakòn me gëzim atë barrë të tmeruarë dhunie, e si kur se thot: të kam përitur, të kam dishiruar, të kam dashurë.

Me atë kryqje çë nglakove

Barrën time lehtësove;

Nga kta krahë, o Zot, e nzore

E mbì Tij me paqe e more.

Zoti Krisht të parkales

Jipëm hir sa mos të t'ftes

Më të bie në faj ngë dua,

Lipisi kij, Zot, për mua.

Ati i jinë... - Lëvdì...

Na të falemi, o Zoti Krisht e të bekojëm 

                    përçë me shejten Kryqe Ti shpërbleve jetën.