Kënka e Lazarit





O mirë mbrëma ksaj zotërì


Çë ndë ktë shpi ndodhet u thom,


gjè çë famasmë bë Perëndia


tek ajò horë çë i thonë Betnia.






Ishë një njerì çë i thoshiën Lazër,


Nga krishti i dashur me lipisì.


Di motra kishë vetm’e jo më,


me varfërì e pa mosgjë.






Lazëri vdikjë, se mortia e mbjodhi,


e tue klar zëmbra ju loth.


E varrëzuan tue shkulur kripë,


mir e pështruan, e u vunë në lip.






Te Perëndia u nisn’e vanë;


me lot’ ndër si muarn’e thane:


O Zot, o Zot në kishe klënë


Vdekur ngë e kishëm vëllauthin tënë.






Fshini atò lòtë plìksni atà kripë


Mos kini dre se Lazëri flë.


E çë na thua o i madh’in Zot,


se ka tri ditë çë vëllau ha botë.






Mua kimni bes se U jam Gjella


U Perëndia U i vetm’in Zot.


In’Zot u nis me Apostojit ishë,


Gjindia çë e prisiën me dishirimë.






Posa ç’arrù nga varri u kjas


Lazërin thirri me një zë të mathë:


O Lazër, Lazër ngreu e rrëfiej


Çë vien më thënë kjò mortie e shkretë.






Lazëri u ngre se u ngjall pametë


E i tha shumë vietë të Lartit Zot.


E pran i tha: o i Madh’in Zot,


çë helm i mathë ç’isht ajò botë.






Gjth’e famasur gjindia kjëndroi


Krishtin lëvdoi si Perëndì.


Këtë të vërtetë Vangjei e thotë


Streksi në jetë kur jitsëi in Zot.






Njeriu çë rronë me shejten besë


Me gëzimë vdes e pa kopos.


O ju çë na gjegjij paçit harè,


lule e pemë për në dhe.


(Ejani sbillëni bièrni atò ve)